Inge is auteur van het boek ‘Over de grens met diabetes’, onlangs kreeg zij een ernstig verkeersongeluk waardoor ze met botbreuken in het ziekenhuis belandde. Hoe gebeurde dit? En wat had het voor invloed op haar bloedsuikers? Je leest het hieronder. De opbrengst van het boek 'Over de grens' gaat volledig naar de JDRF.
Dinsdagavond, tegen zes uur, loop ik naar de fietsenstalling van het ziekenhuis waar ik werk als verpleegkundige. Heerlijk om na een drukke dag op mijn fiets te stappen, het helpt me mijn hoofd leeg te maken. Halverwege de rit naar het station kom ik twee collega's tegen waar ik bij aansluit. Als we vlakbij het station zijn is het enorm druk op het fietspad, met veel mensen die afslaan naar de fietsenstallingen en de stad. Ineens voel ik hoe mijn voorband de fiets van degene voor mij aantikt. Mijn fiets raakt uit balans en ik besef dat ik hem niet meer onder controle heb. Het volgende moment zie ik de rode kleur van het fietspad op me afkomen terwijl ik val. In een reflex gooi ik mijn arm voor mijn hoofd. Daar lig ik.. Opstaan is geen optie. Mijn been is enorm pijnlijk, hij voelt alsof hij op knappen staat en als ik ernaar kijk is dat ook zo. Ik veroorzaak meteen een flinke opstopping op het fietspad, het voordeel is wel dat er volop hulp aanwezig is. Er is een man die me van het fietspad af wil halen, maar ik roep dat hij me niet aan moet raken, anders sla ik hem. Of ik dat laatste nu echt zeg weet ik niet zeker, maar ik dénk het wel! Ik heb zoveel pijn en mijn been ligt in een vreemde stand, bewegen is geen optie. Het verkeer regelen is een beter idee. Mijn collega's leggen iets onder mijn been om hem te ondersteunen, geven me warmte met hun jas en bellen 112. Ik vraag ze om mijn tas uit mijn fietstas te halen, de insulinepomp en FGM (Flash Glucose Monitor) wil ik bij me hebben. Mijn bloedsuiker is van zes naar dertien gegaan door de val. Ik ben in ieder geval niet gevallen door een hypo.. Geschrokken ben ik eigenlijk niet, ik baal vooral heel erg. Hoe kon ik zo stom vallen? Ik ben in zoveel gevaarlijke landen geweest, zonder problemen en nu raak ik gewond tijdens mijn fietstochtje naar huis!Ik ben in ieder geval niet gevallen door een hypo..
De ambulance is er binnen vier minuten, dat is geweldig, want zij kunnen me meteen morfine geven. De pijn is zo intens! Pas als ik door een aantal mensen op de brancard word getild, onder andere aan mijn arm, merk ik dat ook mijn arm gebroken is. De lieve, deskundige en zorgzame ambulance verpleegkundigen brengen me naar mijn eigen ziekenhuis, waar ik net vandaan vertrokken was.. Op de eerste hulp blijk ik meerdere, complexe botbreuken te hebben. Als ik iets doe dan doe ik het graag goed. Dat is helaas nu ook het geval. Wat ben ik dankbaar dat ik niet op mijn hoofd terecht ben gekomen!
Ik heb flink insuline nodig ondanks dat ik niet eet, waarschijnlijk door de pijn en de stress in mijn lijf.
De eerste dagen in het ziekenhuis, liggend met mijn arm en been (van teen tot lies) in een gipsspalk, kan ik nauwelijks iets eten, zo misselijk ben ik. Mijn bloedsuikers blijven gelukkig steeds rond de negen. Ik heb flink insuline nodig ondanks dat ik niet eet, waarschijnlijk door de pijn en de stress in mijn lijf. De arts geeft me andere pijnstilling en daarmee verdwijnt mijn misselijkheid. Eindelijk! Van niet eten word ik nog slapper. Mijn diabetes regel ik zelf, ik hoef alleen mijn bloedsuikerwaardes door te geven aan de verpleging. Heel prettig, dat vertrouwen.
Ruim een week na de val word ik geopereerd aan mijn arm en been. Voor de operatie krijg ik een glucose-infuus met insuline erin. Mijn pomp koppel ik af maar de sensor laat ik zitten. Op mijn verzoek zullen ze ook tijdens de operatie gebruik van de FGM, in een steriel zakje. Ik ben niet zenuwachtig, ik kijk er naar uit dat mijn breuken aan elkaar gezet worden. Nu kan ik geen kant op en voel ik de botten in mijn been bewegen als ik iets doe. En die pijn.. Ik vind het wel heel spannend om tijdens de operatie mijn diabetes niet zelf onder controle te kunnen houden. Dat is de eerste keer in 24 jaar!
Ik voel me wel alsof er een olifant op me is gaan zitten, zo gekneusd en pijnlijk alles aanvoelt.
Als ik na de operatie weer wakker word op zaal zie ik dat ze inderdaad tijdens de ingreep de FGM een aantal keer gebruikt hebben, heel fijn! Scheelt weer een aantal vingerprikken. Ik voel me wel alsof er een olifant op me is gaan zitten, zo gekneusd en pijnlijk alles aanvoelt. Maar nu kan de revalidatie, het opbouwen, eindelijk gaan starten!
Een aantal dagen na de operatie mag ik met ontslag. Weer de bewoonde wereld in. Het voelt alsof ik uit mijn cocon kruip.. Er moet een hoop geregeld worden om naar huis te kunnen gaan, ik kan mijn been nog nauwelijks bewegen en dus geen kant op. Een hele ervaring om ineens zo afhankelijk te zijn. Wat zou ik, als verpleegkundige, 1000x liever voor anderen zorgen dan nu zelf verzorgd te moeten worden.. Er komt een hoog-laag bed in de kamer, een rolstoel, een chemisch toiletje, 2x per dag thuiszorg, ergotherapie, fysiotherapie, enz. Gelukkig krijgt Cees alle medewerking van zijn werkgever om voor mij te kunnen zorgen. Op de momenten dat ik alleen ben en 's-nachts is de Uribag voor vrouwen mijn redding, wat een fantastische uitvinding! Niet alleen voor in Afrika als je de tent niet uit kan maar ook voor dit soort gelegenheden.
Inmiddels ben ik een paar weken verder. Ik kan nu met krukken lopen, al loopt iemand van 95 jaar nog sneller dan ik. Revalideren is pijnlijk en hard werken, daar ben ik wel achter gekomen. Maar het geeft moed en energie te merken dat ik elke keer weer vooruitga. En alle lieve kaarten, bloemen en bezoekjes zijn hartverwarmend!
Als ik mijn internist spreek zegt hij wel een DEXA scan (meting botdichtheid) te willen laten doen omdat bij mensen met T1D de kans op botontkalking groter is. De chirurg kon al het staal aan sterke botten vastschroeven dus ik verwacht een goede uitslag, maar toch.
Ik kan ineens eten wat ik wil en heb volop hypo's als ik mijn insuline volgens mijn gebruikelijke schema toedien.
Ik bespreek ook met mijn internist dat ik veel minder insuline nodig heb, terwijl ik normaal gesproken zoveel meer moet spuiten als ik niet beweeg! Dit is al zo sinds een paar dagen na de operatie. Ik kan ineens eten wat ik wil en heb volop hypo's als ik mijn insuline volgens mijn gebruikelijke schema toedien. Zelfs de basaal-stand van de pomp heb ik verlaagd. De internist ziet dit ook terug in mijn HbA1c, die is 41!! Dezelfde waarde als bij iemand zonder diabetes. Waarschijnlijk is mijn lijf nu zo druk bezig met het repareren van alle breuken dat dit mijn waardes laag houdt. Toch nog een geluk bij een ongeluk:-D! Nu hopen dat dit effect nog een tijd aanhoudt.
Maar uiteindelijk heb ik toch liever hogere waardes dan gebroken botten😉