In Nederland is de zomer zo goed als voorbij, als ik de weerberichten mag geloven. Hier in Californië word ik nog steeds iedere morgen wakker van de zon die door het raam schijnt en ontbijt ik iedere morgen op mijn balkon. Het Amerikaanse leven is lang niet zo slecht.Het grote voordeel van een gemiddelde temperatuur van 27 graden, is dat mijn lichaam daar ook op reageert. Hoe warmer het weer, hoe minder insuline ik nodig heb. Van het 3-6-6 Novorapid schema, zit ik nu op 2-4-4. Dat is natuurlijk wel afhankelijk van wat ik eet: ga ik een keer ’s middags uitgebreid lunchen, of ’s avonds uit eten dan spuit ik nog wel eens wat meer. De Lantus heb ik ook verlaagd vergeleken met vorig jaar toen ik nog in Nederland woonde. Ik spuit vier eenheden minder, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik nu bij de Front Desk werk en dus acht uur lang heen en weer loop en sta, in plaats van de kantoorbaan die ik Nederland had.Al met al gaat het met mijn diabetes ontzettend goed en ben ik eigenlijk erg nieuwsgierig of ik nog steeds tot de gelukkige groep mensen behoor met een HBA1C van 53. In overleg met de internist is besloten dat ik pas volgend jaar, wanneer ik terug kom een HBA1C test ga doen. Dit omdat het hier niet vergoed wordt door mijn verzekering en daarnaast ben ik goed ingesteld waardoor ze in het ziekenhuis ermee akkoord gingen dat ik een jaar lang niet mijn HBA1C laat testen.Helaas duurt het daarna nog maar een paar maanden tot ik eind januari weer terug vlieg naar het druilerige Nederland. Wat ik dan ga doen? Op dit moment heb ik nog geen idee. Inmiddels heb ik door dat diabetes geen ziekte is die je in alles beperkt. Natuurlijk sta ik ermee op en ga ik ermee slapen, bedenk ik iedere keer als ik insuline spuit wat ik ga eten en hoeveel ik ga bewegen, maar dat hoort nu bij mij. Waar ik veel mee worstelde in het begin, was het feit dat ik bang was dat mensen mij zielig vonden en mij ineens zouden zien als zielige Annerieke, wiens leven draait om een chronische ziekte die niet overgaat voordat er iemand op deze wereld dé oplossing heeft gevonden.Hiermee ben ik naar een psycholoog gegaan die het een goed idee vond dat ik eens even ging rond vragen in mijn vriendenkring of mijn vrienden mij echt zielig vonden. En, natuurlijk, ze antwoorden allemaal één voor één, ‘Hoe kom je daar nou bij?!’ Toen dat uit de wereld was heb ik op een rijtje gezet wat ik echt allemaal wilde doen in mijn leven. Ik weet inmiddels als geen ander dat je leven vanuit het niets 180 graden kan draaien en je nooit weet wat er in de toekomst gaat gebeuren. Ik wilde naar New York, ik ging naar New York. Ik wilde een jaar in Californië wonen en werken, wat ik nu aan het doen ben. Wat er nog meer op mijn lijstje staat? Een boek schrijven over mijn ervaringen met diabetes. De grappige anekdotes, maar ook de momenten waarop ik niets liever wilde dan zes chocolade taarten eten en vier zakken drop zonder ook maar één keer te hoeven denken hoeveel koolhydraten daar wel niet in zitten.Toen ik net de diagnose kreeg, deed ik niets anders dan Google afzoeken naar informatie. En 99% van wat ik daar vond ging over de gevolgen van diabetes. Dat neem ik zeker serieus: ik weet dat je blind kan worden, dat je nieren kunnen stoppen met werken, dat je last kan krijgen van je handen en voeten, dat voeten worden geamputeerd ten gevolge van diabetes. Maar wat je bijna nergens leest is dat je als diabeet (eigenlijk hou ik niet zo van dat woord) ook op reis kan gaan. Of ook een marathon kan lopen, of diepzeeduiken, zoals mijn internist altijd zegt.Daarom wil ik mijn verhaal opschrijven en de wereld laten zien dat de diagnose diabetes op je 20e niet hoeft te betekenen dat je leven voorbij is. Maar dat je ook dan nog alles doen wat je altijd al hebt willen doen. Je weet nooit welke complicaties je later in je leven krijgt. Leef nu en ga niet voor de rest van je leven bij de pakken neerzitten. Jij hebt diabetes. Diabetes heeft jou niet.