Britt le Noble is 16 jaar oud. Sinds haar twaalfde heeft ze type 1 diabetes. Het gaat beter dan ooit, maar ze kan er niet omheen dat diabetes haar leven heel erg beïnvloedt. Af en toe wil ze, net als anderen, feesten en alcohol drinken. Ze is erg oplettend, maar het gaat niet altijd goed. Hoe het misgaat na haar verjaardagsfeestje, vertelt ze in deze gastblog.
24 november, avond: Het is mijn verjaardag. Het is gezellig: zo gezellig! Mijn ouders hebben een surpriseparty georganiseerd. Ik krijg een te gekke ring van mijn vriend, waar ik ongelooflijk blij mee ben. Ik drink wat Jillz en ga rond half twaalf naar bed toe, voldaan van een leuke dag. Ik eet nog een chocolaatje, omdat ik bang ben dat mijn bloedsuiker anders te hard daalt en vannacht te laag komt. Daarna ga ik lekker slapen.
25 november, middenin de nacht: Ik lig te rillen in mijn bed. Het lukt me niet om wakker te worden. Ik doe mijn best, maar het lukt niet. Gelukkig komt mam kijken, omdat ze een alarm krijgt dat mijn bloedsuiker te laag is. Ik ben wakker, maar ik merk dat het echt niet goed met me gaat. Ik adem diep in en uit, maar het wordt niet beter.
Ik duw mam aan de kant en ga naar de badkamer. Ik ril. Ik ben zo koud. Ik kokhals, maar het komt niet. Ik heb het gloeiend heet. Ik doe mijn badjas uit. Ik ben zo ziek. Mam geeft me een snoepje, maar ik wil het niet. Ik ben ziek, zo ziek. Ik kan het niet uitleggen. Uiteindelijk eet ik het snoepje, omdat ik niet meer weet wat wel en niet goed voor me is. Mam roept pap: “Het gaat niet goed! Help! Britt wordt niet goed!” Hij komt naar beneden.
Ook ik roep om hulp: “Ik wil dat dit weggaat! Ik moet iets doen, het gaat niet goed!” Mijn hoofd wordt zwaar, heel zwaar. Mijn ogen willen ook niet meer open blijven. Papa grijpt naar mijn hoofd en daar ga ik. Even later word ik wakker op bed. Het leven komt weer in mij. Heel even, twee minuten, was ik weg. Alsof ik van de aarde verdween. Ik huil. “Wat gebeurde er allemaal?” Ik ben nuchter, heel nuchter. “Het gaat alweer, hoor”, zeg ik. “Niks aan de hand.” Ik ga gewoon slapen.
25 november, ochtend: Ik ga naar school, “want er is niks”. Op de fiets krijg ik hoofdpijn. Mijn hoofd bonkt. Het doet echt pijn. Ik volg de wiskundeles en ga daarna naar huis. Daar zit ik te denken en te denken. Het was eigenlijk doodeng. Doodeng. Want wat als ik alleen was? Ik denk en ik denk. Heb ik schade opgelopen in mijn hoofd? Wat betekent die hoofdpijn? Ik ben zo moe. Ik besluit te gaan slapen, maar ik ben nog zo bang. Omdat anderen het ook vaker meemaken. En ik wil dit niet nog een keer.
Meer weten over type 1 diabetes en alcohol? Speciaal voor jongeren ontwikkelde JDRF Jong met T1D. Hier vind je meer informatie over alle aspecten van jong zijn met type 1. Bekijk bijvoorbeeld deze video over hoe jongeren met T1D omgaan met alcohol.