In plaats van dit stukje te schrijven in Namibië, doe ik dit in een dorp in Brabant. Wat is er veel gebeurd sinds mijn ongeluk zes maanden geleden. Toen was alleen ík nog de controle over wat er gebeurde kwijt, met mijn botbreuken die niet meer op één hand te tellen waren. Nu staat de hele wereld op zijn kop, met een virus waar nog steeds zoveel niet over bekend is en wat voor zoveel onzekerheid en ellende zorgt. Het is niet te bevatten.
Mijn vorige blog had als titel ‘Over de kop met diabetes’. Hierin schreef ik over het ongeluk en wat het met mijn type 1 diabetes (T1D) deed. Ik eindigde met het noemen van mijn fantastische HbA1c van 41. Met dank aan mijn vele botbreuken ? Die zorgden voor die lage suikers, dat was een mooie ‘bijwerking’.
Natuurlijk is dit effect nu voorbij, een goed teken want de breuken zijn geheeld. Maar toch jammer te zien hoe mijn HbA1c daarna weer razendsnel opliep. Inmiddels ben ik ook van alle pijnstilling af. Na meer dan 300 paracetamols, vele doosjes andere pijnstillers en acht weken lang dagelijks morfine was ik er wel klaar mee.
Omdat ik zo’n lage dosering morfine gebruikte had ik niet verwacht dat er ‘afkickverschijnselen’ zouden komen. Dat bleek tegen te vallen, omdat ik het zo langdurig had gebruikt. Nu droom ik over het virus, maar destijds lag ’s nachts mijn bed vol witte haaien die met bloedend tandvlees naar mijn kuiten hapten. Nachtenlang werd er steeds wel iemand bloederig neergestoken die ik kende. Levensechte nachtmerries.
Mijn bed lag 's nachts vol witte haaien die met bloedend tandvlees naar mijn kuiten hapten.
Als ik dan wakker schrok moest ik minimaal een half uur uit bed gaan. Als ik te snel weer verder sliep ging mijn droom gewoon weer door! Zonder morfine was ik dood gegaan van de pijn, dus toch prettig dat het er is. Alleen bouw ik de volgende keer nog iets langzamer af.
Maar goed, even terug naar het dorp in Brabant. Dat werd dus onze alternatieve bestemming in plaats van Namibië. De afgelopen jaren hebben we een hechte band opgebouwd met Namibië en de mensen daar. We zijn er al een aantal keer heen gegaan om een bijdrage te leveren aan T1D-zorg. En om tussendoor natuurlijk te genieten van de prachtige natuur!
Ondanks mijn ongeluk bleven we plannen maken om weer te gaan. Het was ook een mooie motivatie voor mij om zo fanatiek mogelijk te revalideren. In Namibië is het tegen de veertig graden en zit je veel in de auto. Dat is niet handig met een stijf, dik been. En zoek maar eens een enigszins charmante steunkous die onder je zomerjurk uitsteekt.
Ondanks mijn ongeluk bleven we plannen maken om weer naar Namibië te gaan.
Het revalideren zou me negen tot twaalf maanden kosten was me gezegd. In februari ging mijn been zo vooruit dat ik bijna het idee had om in Namibië in een tent op de auto te gaan slapen. Dus via een laddertje omhoog. Alleen mijn arm stak er nog een stokje, of stalen pinnetje, voor. De pinnen in mijn arm hebben het flink te verduren gehad door het lopen met krukken. Niet handig: je been én arm breken.
Veel bewegingen met mijn arm zijn pijnlijk. Het is een felle pijn, vanwege één van de pinnen die dan ergens tegenaan schiet. Die pinnen moeten er operatief uitgehaald worden. Dat gaat nog wel even duren, nu alle niet-noodzakelijke operaties zijn uitgesteld vanwege het virus. Dus voorlopig was ik mijn haar nog met één arm en eet ik nog niet met vork en mes...
Het gaat nog wel even duren, nu alle niet-noodzakelijke operaties zijn uitgesteld.
Toen de eerste coronabesmettingen in Brabant, waar wij wonen, bekend werden, hakten we de knoop snel door. We besloten onze reis naar Namibië te annuleren. In deze situatie vonden we het niet verstandig om bijeenkomsten te houden met de, vaak kwetsbare, kinderen met type 1 uit de dorpen en met zorgverleners. Stel je voor dat we onbedoeld en onwetend het virus met ons mee zouden nemen! En dat naar een land met ontoereikende gezondheidszorg... En stel dat je daar vast komt te zitten of ziek wordt. Dat is met type 1 diabetes al helemaal geen fijn idee.
Het maakte me verdrietig dat we onze plannen moesten annuleren maar al snel voelde het als de enige juiste keuze. En niet op ‘vakantie’ kunnen gaan voelt voor mij nu echt als een luxeprobleem. We hopen zo dat het virus in de ontwikkelingslanden minder goed voet aan de grond kan krijgen. In lockdown gaan is voor hen bijna onmogelijk. Als je geen geld meer kan verdienen en er is geen (overheids)steun, dan kun je geen eten kopen. Stel dat je daar ziek wordt, dan is er meestal geen goede zorg mogelijk, laat staan dat er een bed op de Intensive Care beschikbaar is.
Stel je voor dat we onbedoeld en onwetend het virus met ons mee zouden nemen.
Vorig jaar spraken we een van de weinige longartsen die Namibië rijk is. Dat soort artsen zijn daar op één hand te tellen. En hoe hou je anderhalve meter afstand als je vanuit je sloppenwijk in een volgepropt busje naar je werk in de stad moet? Wat een drama kan het virus daar teweegbrengen.
Het drukt me opnieuw met mijn neus op het feit dat we in zo’n bevoorrecht land wonen. Dus ik heb heel snel besloten niet te klagen, maar er het beste van te maken. Het is geen veertig graden buiten zoals in Namibië, maar de zon schijnt bijna elke dag. En er zijn geen leeuwen en olifanten, maar er vliegen wel volop vogeltjes rond.
Wat een drama kan het virus in zo'n land teweegbrengen.
Ondanks mijn vakantie weet mijn leidinggevende dat ze me mag oproepen zodra dat nodig is. Tot nog toe is dat niet het geval. Dus heb ik volop de tijd om te revalideren door bijna elke dag een lange wandeling te maken en op de hometrainer flink wat kilometers weg te trappen. Al dat bewegen zorgt voor mooie bloedsuikers en ik verbrand ook meteen calorieën, dat is mooi meegenomen.
Ik merk namelijk dat ik meer, lekker dingen, eet nu ik veel binnen ben. En die ‘hamster-voorraad’ chips en m&m’s moet toch een keer op? Maar het belangrijkste is nu: gezond blijven en er voor elkaar zijn, ook al is het op afstand. Ik wens jullie alle goeds, hou de moed erin!
Ps: We zijn aan het kijken hoe we de stichting voor kinderen met T1D en de verpleegkundigen in Namibië kunnen blijven ondersteunen, ook op afstand. Een online training voor het opleiden van diabetesverpleegkundigen is een mogelijkheid en we gaan waarschijnlijk een actie starten voor de stichting. Juist nu hebben ze onze steun hard nodig! Wil je meer weten? Mail me via overdegrens@hotmail.com.
Je las een blog van Inge Verhagen, auteur van het boek ‘Over de grens met diabetes’. Inge heeft type 1 diabetes. Ze houdt rekening met haar diabetes, maar ze laat zich er niet door beperken. En het heeft haar er dus ook niet van weerhouden om te reizen! Daarover gaat 'Over de grens met diabetes'. De opbrengst van dit boek gaat volledig naar de JDRF. Nieuwsgierig naar Inges verhaal? Je kan het boek hier bestellen: